door StephanieW | mei 24, 2017 | Mijn leven in Portugal
Als klein meisje had ik heimwee. Een nachtje weg van huis was voor mij verschrikkelijk. Schoolkamp? Een ramp! Met een steen in mijn maag ging ik het aan, maar oh wat kostte het me veel moeite. Ik kon er fysiek ziek van worden. Het liefste was ik thuis, bij mijn lieve vader en moeder, zusje, mijn eigen bed. Veilig. Vertrouwd.
Dat ik (al) op mijn 17e het huis uit ging en ook gelijk in mijn eentje een verre reis ging maken verbaasde sommige mensen.
Maar ik ben iemand die graag dingen zelf doet en uitdagingen aangaat. Op kamers gaan en reizen was voor mij de manier om mezelf en de wereld om mij heen beter te leren kennen. Want ja, dat doe je op die leeftijd. Van heimwee was geen sprake meer. Ik had meer vertrouwen in mezelf gekregen. Wilde mijn eigen keuzes maken. Ik maakte gretig gebruikt van de vrijheid die ik gekregen had nu ik niet meer ‘vast’ zat aan saaie middelbare schoolvakken en mijn moeders matige kookkunsten (sorry mam, jij hebt andere talenten :)).
(Trouwens, ik zeg wel ‘van heimwee was geen sprake meer’ maar dat is niet helemaal waar. Ik kon er beter mee omgaan, laat ik het zo zeggen. Ik had mezelf geleerd om mijn gedachten te onderzoeken en te sturen. Daarmee kon ik nare gevoelens, zoals heimwee, uitschakelen en vervangen door positieve gevoelens. Het grappige is dat het ook andersom werkte. Op momenten dat ik me helemaal goed en happy voelde, kon ik de heimwee ook weer ‘inschakelen’. Zelfs als ik thuis was.)
Mijn reis destijds, dan praat ik over 13 jaar geleden, ging naar Ghana. Ik deed twee maanden vrijwilligers werk in het noorden van het land. Ik sliep bij een gastgezin. Super ervaring! Hier besefte ik ten volle dat mijn leven van mij is. Dat ik bepaal of ik linksom of rechts ga. Dat ik er iets geweldigs van kan maken. Dat de mogelijkheden ontelbaar zijn. Dat ik een grote geluksvogel ben.
Na twee maanden op één plek te hebben gezeten heb ik nog twee weken weken rondgereisd. Pff, wat vond ik dat vermoeiend!
Daaruit bleek al dat ik wel graag andere culturen leer kennen, maar liefst op één plek blijf. Dan kan je meer de diepte in gaan. Mensen beter leren kennen. Dat kost toch tijd. Nee, backpacken van de ene naar de andere plek is niets voor mij. Zet mij maar ergens neer en laat me daar maar een beetje aanrommelen.
Aanrommelen, dat is ook iets wat ik thuis het liefste deed. Om de zoveel maanden haalde ik mijn hele kamer over hoop en stond alles op een andere plek. Om de zoveel jaar een andere kleur op de muur. Woontijdschriften van mijn moeder verslond ik. Ik vroeg regelmatig aan mijn ouders of we niet nog eens konden verhuizen, dan zou ik weer een nieuwe kamer krijgen. Ik maakte zelf poppenhuisjes. Niet om daarna te gaan spelen met poppen maar gewoon om het plezier van het maken van de meubeltjes van papier en het inrichten van het huis. Later maakte ik complete bouwtekeningen van huizen, plattegronden, vooraanzichten, zijaanzichten. In kleur. Ja, daar kon ik echt helemaal in opgaan. Ik stelde mezelf dan voor hoe ik daar zou wonen. Heerlijk. Zo dromen.
Omdat ik deze grote passie heb, heb ik altijd gedacht dat ik binnenhuisarchitectuur wilde gaan studeren.
Echter, toen het puntje bij het paaltje kwam dacht ik dat je daarvoor goed moest kunnen rekenen. En liet wiskunde nou net niet mijn sterkste vak zijn. Ook voelde ik me niet echt thuis in het ‘hippe’ wereldje van de styling. Ik was niet hip. Wilde niet hip zijn. Hip stond gelijk aan oppervlakkig. Binnenhuisarchitectuur was oppervlakkig. En ik wilde alles zijn behalve oppervlakkig!
Bovendien voelde ik sterk de morele verplichting om iets bij te dragen aan deze wereld. Echt iets goeds te doen voor de mensheid. En tsja… wat draagt ‘het gezellig maken van huizen’ daar nou aan bij? Niets. Dacht ik. Ik koos daarom voor Sociale Studies. Iets met mensen. Iets vaags. Iets breeds. Iets nobels. Dat kneuteren met kleuren en meubels moest maar een hobby blijven.
Achteraf denk ik: had ik destijds maar van mijn grootste hobby mijn vak gemaakt. De wereld heeft allerlei soorten mensen en vakmanschap nodig. Het ene doet niet onder aan het andere. Wat telt is dat je datgene doet waar je enthousiast over bent en goed in bent.
Afijn, spijt heb ik niet hoor. We hebben allemaal onze eigen weg te gaan. Lessen te leren. En het is nooit te laat om iets nieuws te leren.
Terug naar mijn studententijd. Mijn motivatie om de studie af te maken kwam voort uit het feit dat ik behoorlijk vrij werd gelaten in hoe ik me de competenties eigen maakte. Ik ging dus nog een paar keer naar Afrika (wat een aantrekkingskracht heeft dat continent toch!) en had een hoop plezier. De studie was een eitje.
Nadat ik mijn papiertje had gehaald deed ik er weinig mee.
Ik belandde in een baan in het onderwijs. Was wel leuk en uitdagend maar tsja… een baan. Neh! Ik nam ontslag. Probeerde allerlei andere dingen, allemaal op het vlak van mensen helpen, persoonlijke ontwikkeling, deed een opleiding NLP, startte mijn eigen coaching bedrijf, volgde trainingen om mijzelf persoonlijk en professioneel te ontwikkelen en ik bekwaamde me in het online ondernemen.
Altijd al wist ik dat mijn toekomst niet in Nederland lag. Dat gevoel werd in de loop der jaren steeds sterker. Mijn thuis lag ergens anders. Wanneer ik probeerde dat gevoel te verklaren lukte het me niet. Het was gewoon een gevoel. Punt. Dat dit gevoel klopte, blijkt nu wel, nu ik mijn draai in Portugal heb gevonden. Hier zie ik mezelf namelijk wel oud worden.
Terwijl ik in Nederland vooral met mijn hoofd en de computer bezig was, realiseerde ik me in Portugal dat ik meer met mijn handen en mijn gevoel wilde doen.
Ik deed een aantal weken vrijwilligers werk op een biologische boerderij en leerde mensen kennen die bezig waren met permacultuur en ecologisch bouwen met cob, een soort van leem / klei. Mensen bouwden daar hele huizen van! Ik dacht: dat is het! Dat wil ik ook!
Simpel leven. Dicht bij de natuur. Met de seizoenen mee. Materialen gebruiken die op de plek zelf voorhanden zijn. Minder spullen. Meer aandacht voor eten, wonen, familie en vrienden. Op het einde van de dag thuiskomen met vieze handen en een leeg hoofd, in plaats van met schone handen en een vol hoofd.
Mijn creatieve brein werd weer wakker! Er is vanaf dat moment een zaadje in mij geplant en ik weet, ooit zal ook dat voor mij werkelijkheid worden.
Het grappige is dat ik me nu pas realiseer dat ik in Afrika vaak genoeg in lemen hutjes heb geslapen.
Dat associeerde ik meer met armoede, maar eigenlijk is het heel mooi. Misschien voel ik me daarom ook zo thuis in Afrika? Omdat de mensen daar dichter bij de natuur leven. Ook al is het dan noodgedwongen.
Afijn… Nu zijn we vier jaar, twee kinderen en een relatiebreuk verder. Ik ben daar nog van aan het herstellen. Zoiets heeft tijd nodig. Ik zou er een boek over kunnen schrijven! Maar eerst moest ik moest gaan bedenken hoe ik geld kon verdienen en zelf mijn agenda kon indelen, in verband met de kinderen. Thuis in Lissabon was geboren. En hoewel de dienst die ik aanbied eigenlijk ‘gewoon’ persoonlijke tours door de stad zijn, zit er voor mij toch een diepere betekenis achter.
Het woord ‘thuis’ linkt namelijk ook weer naar datgene wat ik als kind het liefste deed.
Het aanrommelen in huis. Het gezellig maken. Een omgeving voor jezelf creëren waar je je fijn en veilig voelt. Omringd met mooie spulletjes, mooie mensen, mooie kleuren, mooie bloemen en planten. En ‘thuis’ refereert ook aan lekker in je vel zitten. Je op je gemak voelen met jezelf. De plek binnenin jezelf leren kennen waar je altijd thuis bent, waar ter wereld je je ook bevind.
Als ik ook maar iets van dat thuisgevoel op jou kan overbrengen tijdens een wandeltocht door Lissabon, dan is mijn missie geslaagd.
Ik kan inmiddels zeggen dat het me steeds beter lukt dat innerlijke stuk op orde te brengen. Heimwee is iets van het verleden. Met andere woorden: ik voel me steeds meer thuis bij mezelf, waar ik ook ben of wat ik ook doe. En ik ben er van overtuigd dat het uiterlijke stuk zich dan ook wel zal manifesteren. Dat huisje met die enorme groenten tuin, en een soort van werkplaats waar ik kan doen wat ik als kind het liefste deed: gewoon lekker creatief bezig zijn. Meubels maken misschien? Aanrommelen.
En natuurlijk wil ik dat delen met andere mensen. Ik weet nog niet of ik mensen wil helpen met vooral dat innerlijke stuk (thuis komen bij jezelf) of het uiterlijke stuk (mooie tastbare dingen maken voor in huis). Misschien wel allebei. Wat ik weet is dat de Universele Intelligentie oneindig veel intelligenter is dan ik, dus dat de juiste mensen en kansen vanzelf op mijn pad zullen komen. Tenminste, als ik mijn innerlijk op orde blijf houden. Want dat is en blijft werken. Het belangrijkst werk. Voor iedereen.
Eerst de binnenkant, dan pas de buitenkant. Zo werkt het nu eenmaal in de natuur. Van binnen naar buiten. Dat is groei. Dat is leven. En dat steeds weer opnieuw. Van binnen naar buiten en weer terug naar binnen om vervolgens weer naar buiten te gaan.
Voor nu wandel ik met alle plezier van de wereld door Lissabon.
Wandel je een keer met mij mee? Neem contact met mij op via email.
Stephanie
door StephanieW | apr 17, 2017 | Mijn leven in Portugal
Hoi Stephanie! Wij twijfelen heel erg of wij naar Portugal moeten verhuizen. Ikzelf ben Portugees maar ben met 6 jaar samen met mijn ouders naar Nederland verhuist. Mijn vriend is Nederlands (Surinaams), samen hebben wij 2 prachtkinderen van 4 jaar en eentje van net 3 maanden. Mag ik vragen waarom jullie naar Portugal zijn verhuist en wat jullie ervaring is? Irina
Hey Irina, ja, dat mag je zeker vragen!
Het was begin 2013 en ik zat in Nederland behoorlijk vast. Niet vast aan een baan, een vriend, een gezin of een huis maar vast in mijn hoofd. Ik wilde er even tussen uit. Iets compleet anders doen. Maar een ‘gewone’ vakantie was voor mij niet genoeg. Ik wilde een nieuwe cultuur leren kennen, nieuwe mensen ontmoeten, mijn handen letterlijk uit de mouwen steken en echt ergens anders meedraaien met het ‘gewone’ leven aldaar.
Altijd al geweten
Altijd al heb ik geweten dat ik mijn leven niet in Nederland zou leven maar in Zuid-Europa. Waarom? Dat is lastig te verklaren. Het is een gevoel. Maar het was voor mij dus wel duidelijk dat ik voor mijn ‘break’ naar Zuid-Europa zou gaan.
Frankrijk was het land waar ik mijn kindervakanties met mijn ouders doorbracht. Mooi land, leuke herinneringen maar nee, de Fransen zelf hebben nooit mijn hart gestolen. Bij Italië had ik toch altijd nog het beeld dat ze veel te macho zijn en te veel met hun uiterlijk bezig. Spanje leek mij te toeristisch, zeker aan de Middellandse Zee. In Griekenland heeft ooit een Griek mijn hart gebroken, dus dat werd hem ook niet. Portugal bleef min of meer over 🙂
WWOOF
Ik besloot te gaan WWOOFen. Dat staat voor Word Wide on Organic Farms. Een wereldwijd netwerk van biologische boerderijen. Er wordt werk aangeboden in ruil voor kost en inwoning. Een ideale manier om uit mijn hoofd te komen en meer in mijn lijf te gaan zitten én om Portugal te leren kennen. Zo gezegd zo gedaan.
Setúbal
Enkele weken later stond ik op het station in Setúbal, te wachten op Eduardo en Carla, de eigenaren van Jardim da Boa Palavra. Een prachtige biologische boerderij een klein uurtje rijden ten zuiden van Lissabon. Ze verbouwden kruiden, die vervolgens gedroogd werden en verkocht in zakjes om thee van te maken.
Hand of twee zoenen? Of drie?
Toen Eduardo en Carla uitstapten (ze kwamen mij met de auto ophalen van het station) stak ik netjes mijn hand uit om me voor te stellen. Maar nee, gelijk kreeg ik twee zoenen. ‘Bem vindo, Stephanie!’ Ik vergeet het nooit meer. Vanaf dat moment was ik thuis. Zo welkom voelde ik me.
Verliefd – verhuisd – twee kinderen – en ‘alleen’ weer verder
In Setúbal, op de boerderij, liep ik de vader van mijn kinderen tegen het lijf. Ik was er niet naar op zoek, maar het gebeurde. Voor mij was dat het laatste zetje wat ik nodig had om mijn spullen te pakken in Nederland en in Portugal te gaan wonen. Dat heb ik toen dus ook gedaan.
We zijn hier samen met niets begonnen. Vanuit Nederland nam ik af en toe een extra koffer mee met spullen. Maar alleen kleine spullen. Meubels enzo hebben we allemaal hier gekocht, of beter gezegd, verzameld via vrienden en kennissen.
Dat was gelijk een van de dingen die ik hier zo fijn vond, de manier waarop de Portugezen mij/ons hielpen. Moest er iets gebeuren dan waren er altijd mensen die klaar stonden om te helpen. Daarna werd er dan bijvoorbeeld uitgebreid samen gegeten. Er werd tijd genomen voor elkaar. En dat is wat mensen hier gewoon veel meer lijken te hebben dan in Nederland: tijd. Dat beviel me wel!
Wat er verder gebeurd is in de tijd tussen ‘verhuisd’ en ‘alleen weer verder’, daar zou ik een dik boek over kunnen schrijven :). Ik ga nu dus even direct verder met het beantwoorden van de vraag:
hoe zijn mijn ervaringen m.b.t. het leven hier?
Minder stres
Ik ervaar hier minder stres. Die staat toch wel met stipt op één. Dat heeft gewoon alles te maken met het feit dat de Portugezen een stuk minder stres kennen dan de Nederlanders. Dan ga je daar vanzelf in mee. Wat vandaag niet lukt komt morgen wel. Er staat geen vaste tijd voor dingen.
Laatst moest mijn auto naar de garage. ‘Kom ‘m maandag ochtend maar brengen’, zei die man. Verder geen tijd afgesproken. Maar ik vroeg wel of hij op het einde van de dag klaar kon zijn. Ik moest namelijk de kinderen weer ophalen van school / oppas. ‘Geen probleem’, werd mij verteld. Om 17.00 uur kon ik hem op komen halen.
Om 17.00 kom ik daar aan, zie ik mijn auto nog in de stijgbeugels (of hoe heten die dingen?) hangen zonder wielen. ‘Oh, ja het is niet gelukt vandaag. Kan het morgen?’
Dit soort dingen zijn hier helemaal niet vreemd. Daar moet je wel tegen kunnen.
Het fijne was weer dat je op zo’n moment terug kunt vallen op de vrienden. Zo kwam Ana, mijn vriendin, me uit de brand helpen. Met haar auto hebben we de kinderen opgehaald. Daarna moest zij nog om wat boodschappen. Wat ze nodig had, had ik toevallig in huis, dus dat geef ik dan weer mee. Zo help je elkaar. Ik vind dat heel fijn.
Overal is gewoon een oplossing voor. En overal is tijd voor. Dat leer je hier wel.
(De volgende dag was de auto trouwens nog steeds niet klaar en heeft de eigenaar van de garage mij hoogstpersoonlijk naar mijn werk gebracht en is mij weer op komen halen. Luxe, een chauffeur voor een dag!)
Blij van de zon
Daarnaast maakt voor mij de zon gewoon echt een wereld van verschil. Het klinkt afgezaagd maar het is gewoon zo waar: je word er blij van. Hoe heerlijk is het om niet allerlei lagen kleding aan te moeten doen en gewoon lekker in je t-shirtje en slippers boodschappen te kunnen doen? Voor meer dan de helft van het jaar?!
Het leuke is ook; het went nog steeds niet. Elke keer ben ik weer blij verrast als ik de gordijnen open doe. ‘Nouja, alweer een strak blauwe lucht. Yes!’
Negatieve ervaringen
Negatieve ervaringen heb ik wel met de overheidsinstanties trouwens. De sociale dienst (Segurança Social) en fiscale dienst (Finanças). Misschien ligt het er aan in welk deel van Portugal je zit maar waar ik woon zijn de mensen echt zo NIET mee denkend. Ze spreken weinig tot geen Engels (of hebben daar gewoon geen zin in), kijken me geïrriteerd aan als ik op mijn beste Portugees iets probeer uit te leggen en dan geven ze ook nog eens vaak verkeerde of onvolledige informatie.
Bellen met instanties heeft trouwens in veel gevallen ook geen zin. Er wordt gewoonweg niet opgenomen.
Ja, als je iets geregeld moet krijgen moet je dus vooral een Portugese vriend of vriendin meenemen en doorvragen doorvragen doorvragen net zo lang totdat je volledige antwoorden heb op al je vragen. En zelfs dan weet je soms nog niet zeker of je nu alles weet wat je moet weten.
Gezondheidszorg
Ook de reguliere gezondheidszorg is slecht. Er wordt zooo onefficiënt gewerkt, zo veel tijd verspild in de gezondheidscentra en er zijn lange wachttijden als je geopereerd moet worden. Zelf wacht ik al vier maanden op een oproep voor een operatie aan mijn galblaas. In Nederland word je daar binnen twee weken aan geholpen. Ik ben blij als het hier voor kerst gedaan is.
Advies is dus om zeker een privé zorgverzekering te nemen als de financiële middelen dat toelaten.
Nederland vakantie land
Verder ben ik vooral ook heel blij dat mijn kinderen onder de zon opgroeien en lekker veel naar buiten kunnen. Overal zijn heerlijke picknick plekken midden in de natuur en op het strand kunnen ze lekker ravotten.
Daarnaast is Nederland gewoon een super vakantie land voor ons geworden. Lekker even uitwaaien, friet met frikadellen eten, uitrusten bij mijn ouders thuis. Heerlijk. Voor vakantie. Daarna voelt het toch echt weer tijd om terug naar huis te gaan. Naar Portugal.
—
Zo, en dit was eigenlijk nog maar een klein gedeelte van mijn ervaringen hier. Er is zo veel te vertellen. Het leven is hier ZO anders dan in Nederland.
Ik hoop je zo in elk geval een klein beetje een beter beeld te hebben gegeven. Let wel, dit zijn echt puur persoonlijke ervaringen. Voor iedereen is het weer anders natuurlijk.
Heb je nog specifieke vragen? Laat het me gerust weten.
Groetjes en misschien tot in Portugal!
Stephanie
door StephanieW | apr 5, 2017 | Mijn leven in Portugal
Veel mensen vragen me hoe het is om in Portugal te wonen. En dan kan ik alleen maar zeggen: dat is heel fijn. De zon, de zee en het lekkere eten spelen natuurlijk een belangrijke rol maar veel meer dan dat is het eigenlijk gewoon een gevoel. Een moeilijk te verklaren gevoel wat ik in Nederland net zo goed had kunnen hebben. Maar dat had ik niet. Dat gevoel van dat je op de juiste plek bent, dat deuren voor je open gaan, dat er kansen zijn om je dromen waar te maken, op de manier zoals jij dat wilt.
Dat gevoel van thuis zijn, dat heb ik dus wél in Portugal.
En buiten dat thuisgevoel zijn hier nog 10 redenen waarom het zo geweldig is om hier te wonen:
1. Je komt ‘de koffie’ (het café) binnen, legt 0,60 cent op de toonbank en je krijgt een kop koffie zonder daar om te hoeven vragen. Iedereen weet waar voor je komt. Drie slokken sterke espresso en weer door. Zo gaat dat hier.
2. De druk is er hier af. De druk om te presteren. De druk om sneller te moeten. Om mee te moeten gaan met de rest. De druk om het druk te moeten hebben. Meer te hebben. Belangrijker te zijn. En dat is heerlijk.
3. Bijna elke dag de gordijnen open doen en een strak blauwe lucht zien. Het is elke keer weer een cadeautje en het went nog steeds niet!
4. De buurvrouw van een paar huizen verder hoort mij buiten aankomen met de auto. Het regent. M’n jongste zoon heeft honger en huilt. Ze snelt naar buiten in haar badjas en zonder het te vragen pakt ze m’n boodschappentas en brengt ze hem naar boven.
5. Mensen zijn hier over het algemeen erg bescheiden. Daar houd ik wel van.
6. De verpleegster van het consultatiebureau stuurde me begin dit jaar een persoonlijke sms om me gelukkig nieuwjaar te wensen. Niet omdat ik zo speciaal ben maar gewoon omdat zij zo aardig is. Portugezen zijn echt super vriendelijk.
7. De hobbels in de weg, slordige plantsoentjes, vervallen gebouwen, gebrek aan vakjes, hokjes, het ontbreken van de witte lijnen op de weg, ach… zo val ik ook niet zo op als ik eens buiten de lijntjes kleur. Het geeft me een vrij gevoel.
8. Ik kom op zo veel prachtige plekken die allemaal gratis te bezoeken zijn waarbij ik denk: in Nederland zou dit al lang gecommercialiseerd zijn. Hier niet. Portugezen zijn niet zo commercieel. Ook dat bevalt me wel.
9. Er zit hier potverdorie SMAAK aan een KOMKOMMER!
10. Met 2,5 uur vliegen zit je in Nederland. Een autorit van Bergen op Zoom naar Groningen duurt ongeveer net zo lang.
Iemand die dit leest die ook in Portugal woont? Hier nog iets aan toe te voegen? Laat het me weten in de commentbox hieronder!
Ps: Foto genomen bij het kasteel in Sesimbra, een klein uurtje rijden vanaf Lissabon.
door StephanieW | mrt 2, 2017 | Mijn leven in Portugal
10 dingen die je misschien over mij wilt weten voordat je met mij op tour gaat.
Hier zit ik dan. Een eerste persoonlijke blog te schrijven voor Thuis in Lissabon. Graag wil ik je namelijk een kijkje in mijn leven geven. Zodat je een idee krijgt van hoe dat gaat hier in Portugal. Leven. En zo kan je me alvast een beetje beter leren kennen voordat je met me op tour gaat. Wel zo prettig, dacht ik zo.
- Mijn twee kinderen, Bruno (3) en Rúben (0), zijn mijn grootste lieverds, leermeesters én zij zijn de reden waarom ik zulke wallen onder mijn ogen heb.
- Ik ben alleenstaande moeder. Om het weekend gaan ze naar hun vader. De weekenden die ik samen met hen doorbreng werk ik niet. De andere weekenden wel.
- Wij wonen op ongeveer 37 vierkante meter. Is dat een tiny house? Ik hoop het. Want ik vind de tiny house movement geweldig. Less is more. That’s my kinda spirit!
- Ik heb geen tv. Geen magnetron. Geen stofzuiger. Geen strijkijzer noch strijkplank. Geen wasdroger. Geen vaatwasser. En dat is een bewuste keuze.
- Wat ik dan wel heb? Een computer. Een gasfornuis. Een bezem, veger en blik. Kleding die niet gestreken hoeft te worden. Zon. Een afwasborstel en afwasmiddel. Yes!
- Ik lust echt alles behalve bacalhau.
- Het is mijn droom, om een stuk grond te hebben midden in de natuur, vlak bij zee, waar ik samen met mensen waar ik van houd duurzaam kan wonen, buiten kan koken, een schommel in een boom, verse groenten uit de tuin, bloemen op tafel en qua werk vooral mensen helpen hun eigen thuisgevoel (binnen in zichzelf) te vinden, wat natuurlijk weinig te maken heeft met waar je woont en vooral een spirituele zoektocht is. Get the picture? Ikke wel.
- Vroeger had ik enorme heimwee. Nu niet meer.
- Ik woon niet in Lissabon maar aan de andere kant van de rivier de Taag. Ik kom dus elke dag met de boot naar de stad. Heerlijk!
- Bijna elke dag Skype ik met mijn ouders in Nederland. Niet omdat ik ze zo mis maar omdat het zo gezellig is. Pap en mam, jullie zijn de beste.
Heb je vragen? Over hoe het is om in Lissabon / Portugal te wonen, over de stad zelf of over de tours? Laat het mij weten en stuur me een email.
Laatste reacties