Als klein meisje had ik heimwee. Een nachtje weg van huis was voor mij verschrikkelijk. Schoolkamp? Een ramp! Met een steen in mijn maag ging ik het aan, maar oh wat kostte het me veel moeite. Ik kon er fysiek ziek van worden. Het liefste was ik thuis, bij mijn lieve vader en moeder, zusje, mijn eigen bed. Veilig. Vertrouwd.

Dat ik (al) op mijn 17e het huis uit ging en ook gelijk in mijn eentje een verre reis ging maken verbaasde sommige mensen.

Maar ik ben iemand die graag dingen zelf doet en uitdagingen aangaat. Op kamers gaan en reizen was voor mij de manier om mezelf en de wereld om mij heen beter te leren kennen. Want ja, dat doe je op die leeftijd. Van heimwee was geen sprake meer. Ik had meer vertrouwen in mezelf gekregen. Wilde mijn eigen keuzes maken. Ik maakte gretig gebruikt van de vrijheid die ik gekregen had nu ik niet meer ‘vast’ zat aan saaie middelbare schoolvakken en mijn moeders matige kookkunsten (sorry mam, jij hebt andere talenten :)).

(Trouwens, ik zeg wel ‘van heimwee was geen sprake meer’ maar dat is niet helemaal waar. Ik kon er beter mee omgaan, laat ik het zo zeggen. Ik had mezelf geleerd om mijn gedachten te onderzoeken en te sturen. Daarmee kon ik nare gevoelens, zoals heimwee, uitschakelen en vervangen door positieve gevoelens. Het grappige is dat het ook andersom werkte. Op momenten dat ik me helemaal goed en happy voelde, kon ik de heimwee ook weer ‘inschakelen’. Zelfs als ik thuis was.)

Mijn reis destijds, dan praat ik over 13 jaar geleden, ging naar Ghana. Ik deed twee maanden vrijwilligers werk in het noorden van het land. Ik sliep bij een gastgezin. Super ervaring! Hier besefte ik ten volle dat mijn leven van mij is. Dat ik bepaal of ik linksom of rechts ga. Dat ik er iets geweldigs van kan maken. Dat de mogelijkheden ontelbaar zijn. Dat ik een grote geluksvogel ben.

Na twee maanden op één plek te hebben gezeten heb ik nog twee weken weken rondgereisd. Pff, wat vond ik dat vermoeiend!

Daaruit bleek al dat ik wel graag andere culturen leer kennen, maar liefst op één plek blijf. Dan kan je meer de diepte in gaan. Mensen beter leren kennen. Dat kost toch tijd. Nee, backpacken van de ene naar de andere plek is niets voor mij. Zet mij maar ergens neer en laat me daar maar een beetje aanrommelen.

Aanrommelen, dat is ook iets wat ik thuis het liefste deed. Om de zoveel maanden haalde ik mijn hele kamer over hoop en stond alles op een andere plek. Om de zoveel jaar een andere kleur op de muur. Woontijdschriften van mijn moeder verslond ik. Ik vroeg regelmatig aan mijn ouders of we niet nog eens konden verhuizen, dan zou ik weer een nieuwe kamer krijgen. Ik maakte zelf poppenhuisjes. Niet om daarna te gaan spelen met poppen maar gewoon om het plezier van het maken van de meubeltjes van papier en het inrichten van het huis. Later maakte ik complete bouwtekeningen van huizen, plattegronden, vooraanzichten, zijaanzichten. In kleur. Ja, daar kon ik echt helemaal in opgaan. Ik stelde mezelf dan voor hoe ik daar zou wonen. Heerlijk. Zo dromen.

Omdat ik deze grote passie heb, heb ik altijd gedacht dat ik binnenhuisarchitectuur wilde gaan studeren.

Echter, toen het puntje bij het paaltje kwam dacht ik dat je daarvoor goed moest kunnen rekenen. En liet wiskunde nou net niet mijn sterkste vak zijn. Ook voelde ik me niet echt thuis in het ‘hippe’ wereldje van de styling. Ik was niet hip. Wilde niet hip zijn. Hip stond gelijk aan oppervlakkig. Binnenhuisarchitectuur was oppervlakkig. En ik wilde alles zijn behalve oppervlakkig!

Bovendien voelde ik sterk de morele verplichting om iets bij te dragen aan deze wereld. Echt iets goeds te doen voor de mensheid. En tsja… wat draagt ‘het gezellig maken van huizen’ daar nou aan bij? Niets. Dacht ik. Ik koos daarom voor Sociale Studies. Iets met mensen. Iets vaags. Iets breeds. Iets nobels. Dat kneuteren met kleuren en meubels moest maar een hobby blijven.

Achteraf denk ik: had ik destijds maar van mijn grootste hobby mijn vak gemaakt. De wereld heeft allerlei soorten mensen en vakmanschap nodig. Het ene doet niet onder aan het andere. Wat telt is dat je datgene doet waar je enthousiast over bent en goed in bent.

Afijn, spijt heb ik niet hoor. We hebben allemaal onze eigen weg te gaan. Lessen te leren. En het is nooit te laat om iets nieuws te leren.

Terug naar mijn studententijd. Mijn motivatie om de studie af te maken kwam voort uit het feit dat ik behoorlijk vrij werd gelaten in hoe ik me de competenties eigen maakte. Ik ging dus nog een paar keer naar Afrika (wat een aantrekkingskracht heeft dat continent toch!) en had een hoop plezier. De studie was een eitje.

Nadat ik mijn papiertje had gehaald deed ik er weinig mee.

Ik belandde in een baan in het onderwijs. Was wel leuk en uitdagend maar tsja… een baan. Neh! Ik nam ontslag. Probeerde allerlei andere dingen, allemaal op het vlak van mensen helpen, persoonlijke ontwikkeling, deed een opleiding NLP, startte mijn eigen coaching bedrijf, volgde trainingen om mijzelf persoonlijk en professioneel te ontwikkelen en ik bekwaamde me in het online ondernemen.

Altijd al wist ik dat mijn toekomst niet in Nederland lag. Dat gevoel werd in de loop der jaren steeds sterker. Mijn thuis lag ergens anders. Wanneer ik probeerde dat gevoel te verklaren lukte het me niet. Het was gewoon een gevoel. Punt. Dat dit gevoel klopte, blijkt nu wel, nu ik mijn draai in Portugal heb gevonden. Hier zie ik mezelf namelijk wel oud worden.

Terwijl ik in Nederland vooral met mijn hoofd en de computer bezig was, realiseerde ik me in Portugal dat ik meer met mijn handen en mijn gevoel wilde doen.

Ik deed een aantal weken vrijwilligers werk op een biologische boerderij en leerde mensen kennen die bezig waren met permacultuur en ecologisch bouwen met cob, een soort van leem / klei. Mensen bouwden daar hele huizen van! Ik dacht: dat is het! Dat wil ik ook!

Simpel leven. Dicht bij de natuur. Met de seizoenen mee. Materialen gebruiken die op de plek zelf voorhanden zijn. Minder spullen. Meer aandacht voor eten, wonen, familie en vrienden. Op het einde van de dag thuiskomen met vieze handen en een leeg hoofd, in plaats van met schone handen en een vol hoofd.

Mijn creatieve brein werd weer wakker! Er is vanaf dat moment een zaadje in mij geplant en ik weet, ooit zal ook dat voor mij werkelijkheid worden.

Het grappige is dat ik me nu pas realiseer dat ik in Afrika vaak genoeg in lemen hutjes heb geslapen.

Dat associeerde ik meer met armoede, maar eigenlijk is het heel mooi. Misschien voel ik me daarom ook zo thuis in Afrika? Omdat de mensen daar dichter bij de natuur leven. Ook al is het dan noodgedwongen.

Afijn… Nu zijn we vier jaar, twee kinderen en een relatiebreuk verder. Ik ben daar nog van aan het herstellen. Zoiets heeft tijd nodig. Ik zou er een boek over kunnen schrijven! Maar eerst moest ik moest gaan bedenken hoe ik geld kon verdienen en zelf mijn agenda kon indelen, in verband met de kinderen. Thuis in Lissabon was geboren. En hoewel de dienst die ik aanbied eigenlijk ‘gewoon’ persoonlijke tours door de stad zijn, zit er voor mij toch een diepere betekenis achter.

Het woord ‘thuis’ linkt namelijk ook weer naar datgene wat ik als kind het liefste deed.

Het aanrommelen in huis. Het gezellig maken. Een omgeving voor jezelf creëren waar je je fijn en veilig voelt. Omringd met mooie spulletjes, mooie mensen, mooie kleuren, mooie bloemen en planten. En ‘thuis’ refereert ook aan lekker in je vel zitten. Je op je gemak voelen met jezelf. De plek binnenin jezelf leren kennen waar je altijd thuis bent, waar ter wereld je je ook bevind.

Als ik ook maar iets van dat thuisgevoel op jou kan overbrengen tijdens een wandeltocht door Lissabon, dan is mijn missie geslaagd.

Ik kan inmiddels zeggen dat het me steeds beter lukt dat innerlijke stuk op orde te brengen. Heimwee is iets van het verleden. Met andere woorden: ik voel me steeds meer thuis bij mezelf, waar ik ook ben of wat ik ook doe. En ik ben er van overtuigd dat het uiterlijke stuk zich dan ook wel zal manifesteren. Dat huisje met die enorme groenten tuin, en een soort van werkplaats waar ik kan doen wat ik als kind het liefste deed: gewoon lekker creatief bezig zijn. Meubels maken misschien? Aanrommelen.

En natuurlijk wil ik dat delen met andere mensen. Ik weet nog niet of ik mensen wil helpen met vooral dat innerlijke stuk (thuis komen bij jezelf) of het uiterlijke stuk (mooie tastbare dingen maken voor in huis). Misschien wel allebei. Wat ik weet is dat de Universele Intelligentie oneindig veel intelligenter is dan ik, dus dat de juiste mensen en kansen vanzelf op mijn pad zullen komen. Tenminste, als ik mijn innerlijk op orde blijf houden. Want dat is en blijft werken. Het belangrijkst werk. Voor iedereen.

Eerst de binnenkant, dan pas de buitenkant. Zo werkt het nu eenmaal in de natuur. Van binnen naar buiten. Dat is groei. Dat is leven. En dat steeds weer opnieuw. Van binnen naar buiten en weer terug naar binnen om vervolgens weer naar buiten te gaan.

Voor nu wandel ik met alle plezier van de wereld door Lissabon.

Wandel je een keer met mij mee? Neem contact met mij op via email.

Stephanie

Fotocredit: Febe Waasdorp