Strakjes lig ik er weer. Net als een jaar geleden. In het ziekenhuis in Portugal. Dit keer moet er geen baby uit maar zijn het galstenen. Na ruim een jaar gezondheidsklachten te hebben gehad. Oh wat ben ik blij dat ik hier eindelijk van verlost ga worden.
Pijnaanvallen en dieet
Het eerste half jaar had ik vreselijke pijnaanvallen. Het tweede half jaar was ik verplicht op dieet. Zo min mogelijk vet. Nou… ik kan je vertellen. Als je gewicht wilt verliezen moet je galstenen eens ‘proberen’!
De pijnscheuten die door je lijf gaan als je een koliek aanval krijgt (zo heet dat met een mooi woord) zijn met niets te vergelijken. Je hebt er werkelijk alles voor over om maar niet die pijn te hoeven ervaren. Bij zo’n aanval probeert het lichaam de gal door de galwegen te duwen maar dat lukt niet vanwege die stenen. De galblaas gaat zich dan als een malle samentrekken. Koppig orgaantje hoor. Want na tientallen pijnscheuten volgden er soms nog wel tien waarna ik de zes uur daarop compleet uitgeteld was.
Stress
Eerst dacht ik: stress. Mijn maag is van streek. Stress. Iets verkeerds gegeten. Niet zo zeuren. Maar toen mijn ouders me een keer bijna kassi weile zagen gaan van de pijn was de maat vol. Gelukkig. Wat ben ik toch ook een koppige! Stress. Maagpijnen. Nou, dat waren dus echt geen maagpijnen!
Maar dat galstenen een psychische oorzaak hebben, dat denk ik wel. Stress, ja zeker wel. En angst. En woede. Boosheid. Dat soort dingen. Niet dat ik boosheid of stress ervoer op die momenten van lichamelijk pijn. Neehoor, dit afgelopen jaar voelde ik me juist vrijer en blijer dan ooit! Maar jaren van opgekropte woede en stress ja… dat is een goede voedingsbodem voor het krijgen van galstenen. En het is een heel proces om dat weer ‘op te lossen’ zullen we maar zeggen. Ook daar is aan gewerkt en nu is de tijd gekomen om ook op dat vlak de laatste dingen af te sluiten.
NL vs PT
In Nederland ben je binnen een week of twee van je stenen verlost trouwens. Hier in Portugal kan het zo jaren duren. Ik had geluk. Stond op de prioriteiten lijst. Negen maanden wachttijd. Had een zielig verhaal opgehangen als alleenstaande moeder met twee kleine kinderen zonder familie, hehe 🙂 Tsja, welcome to Portugal!
Ruimte
Letterlijk die stenen kwijt raken is voor mij dus wel een mooie symbolische manier om ook de laatste zware lasten uit het verleden (die ik grotendeels onbewust mee droeg) los te laten. Zo ontstaat er weer nog meer ruimte voor nieuwe mensen en ervaringen. En, als ik strakjes weer vet mag eten, kan ik zelf ook weer meer ruimte in deze wereld in gaan nemen. Letterlijk in kilo’s maar ook in ‘presence’. Yes! En als ik dan toch vooruit aan het blikken ben; ik hoop dat 2018 een jaar mag worden vol ruimte waarin dingen in moeiteloze flow kunnen ontstaan. Ja, dat lijkt me wel wat.
Pauze
Daarom neem ik nu dus even vakantie. Van 10 t/m 24 oktober om precies te zijn. Ik ben dan niet beschikbaar voor tours. Wel bereikbaar via de mail en whatsapp.
Tot laters en ik wens je een mooie herfst (mijn lievelingsseizoen).
Warme groet,
Stephanie
Laatste reacties