Is dit iets typisch Nederlands? Of meer iets wat met mijn opvoeding of persoonlijkheid te maken heeft? Waarschijnlijk een combinatie van beiden. Maar tot op de dag van vandaag vind ik geld uitgeven aan buiten de deur eten en drinken zo’n ontzettende luxe. Terwijl elke Portugees, rijk of arm, dit de gewoonste zaak van de wereld vindt. Elke dag weer.
Eerste keer
Ik weet nog goed dat ik voor het eerst alleen een kopje koffie dronk. Het was in Setúbal. Er was markt op de Avenida Luisa Todi. Rommeltjes en frommeltjes die een ander niet meer wilde hebben stonden hier te wachten op een nieuwe eigenaar. Precies het soort markt waar ik van houd! Geen toerist te bekennen en ik voelde me al helemaal ‘one of them’. In gedachten oefende ik op de woorden ‘um café, se faz favor’.
Na de koffie liep ik verder en dacht iets wat ik daarna nog veel vaker zou denken:
‘Nou, dat was lekker, maar het moet geen gewoonte worden, ik heb mijn geld wel aan iets beters te besteden.’
Momentje voor mezelf
En nu, bijna 5 jaar later, is het een gewoonte geworden. Omdat ik zo ontzettend ben gaan houden van de Portugese pastelaria’s en het ontspan-momentje-voor-mezelf-gevoel dat daar bij hoort. Ik heb het hier dus niet per definitie over de hippe koffie tentjes in Principe Real of Bairro Alto. Nee, gewoon de buurtbakkers die soms meer aandoen als snackbar en waar gezellige decoraties in de vorm van kaarsjes en bloemetjes schitteren door afwezigheid. In plaats daarvan zetten de Portugezen graag de tv aan, zodat ze tijdens het koffie drinken en krantje lezen hun ochtendprogramma kunnen zien.
Portugese vriendelijkheid
Een pastelaria is bovendien een van de beste plekken om de Portugese vriendelijkheid te ervaren. Zo kan het zijn dat je zomaar met ‘querida’ wordt begroet, wat zoiets betekent als lieverd. Ook de woorden ‘meu amor’, mijn liefje, worden door sommigen zonder inhouden gebruikt wanneer de taartjes, koekjes en kopjes geserveerd worden. En geloof me, van een Portugees kan een nuchtere Hollandse dat hebben!
Relaxed
Verder laten de mensen je hier zo heerlijk met rust. In een pastelaria kan je gerust een uur nadat je je drankje op hebt nog steeds met hetzelfde lege glas voor je zitten. Niemand kijkt je de deur uit of verwacht dat je meer besteld, iets dat ik in Nederland toch anders ervaar. Ook kijkt niemand er hier van op als je alleen komt. Want waar het om gaat is het hongerige lijf voeden met lekkere dingen. Alleen of in gezelschap van je gehele familie, het maakt niets uit. Wil je een praatje maken, dan heb je aan een Portugees een goede buur. Wil je dat niet, dan heb je altijd de tv waar je naar kunt kijken. Zelf haal ik gerust mijn laptop tevoorschijn en typ ik stukjes zoals deze. Wat een leven. Wat een geluk. Wat een rijkdom!
Natuurlijk
Maar, zoals ik al zei, hoe veel ik er ook van ben gaan houden, het voelt nog steeds niet helemaal natuurlijk. Ik ben vaak in gedachten aan het verantwoorden waarom ik vandaag iets lekkers bij de bakker mag gaan eten of drinken. Terwijl voor een Portugees een paar verloren centen in zijn broekzak genoeg reden zijn om direct naar de dichtstbijzijnde Pastelaria te rennen. Oke, ik generaliseer maar het is zeker waar dat Portugezen gewoon makkelijker geld uit geven aan dit soort dingen dan ik. ‘Ik moet toch Léven!’, zou een Portugees kunnen zeggen. En dat is wat ik met veel liefde leer van mijn Portugese vrienden. Leven. Met een hoofdletter ‘L’. Of eigenlijk LL: Luxe Leven. Want dat is het voor mij dus nog steeds, een luxe. En dat moet het misschien ook maar blijven 😉
Laatste reacties