Beschermd: Eetgids Lissabon, exclusieve tips bij de audio
Wachtwoordbeveiliging
Voer het wachtwoord hieronder in om deze beveiligde post te bekijken.:
Voer het wachtwoord hieronder in om deze beveiligde post te bekijken.:
Voer het wachtwoord hieronder in om deze beveiligde post te bekijken.:
‘Ik zou ook wel weg willen uit Nederland, het wordt te hard en gehaast maar…’
‘Ik zou ook wel uit de ratrace willen stappen maar…’
‘Ik zou ook wel een gezonde gelijkwaardige relatie willen of anders liever alleen zijn maar…’
‘Oooh, jouw haar! Ik zou ook wel iets willen veranderen maar…’
‘Wandelen? Alleen? Rugzak? Zonder reserveringen? Oh dat wil ik ooit ook nog eens doen maar…’
Onlangs besloot ik dus, vrij spontaan, om even een paar dagen de wandelschoenen aan te trekken. Gewoon, omdat ik daar zin in had. Het was druk geweest. Thuis. En met het werk voor klanten. Ook heb ik op persoonlijk vlak een behoorlijk heftige laatste helft van 2023 achter de rug. Sinds een paar maanden ben ik weer een beetje aan het opkrabbelen. Dat ik opeens zin had in een wandeltocht was een super goed teken! Gaan met die banaan.
Er lagen bergen werk klaar. Het regende (echt met bakken!). Ik had een enorme financiële tegenvaller. En ik wist ook dat ik ongesteld moest worden die dagen. Sorry voor de ietwat persoonlijke informatie maar het waren allemaal redenen om niet te gaan. Toch ging ik, want ik wist hoe fijn het zou zijn om even – al was het maar voor een paar dagen – mijn leven terug te brengen naar de basis in de natuur: lopen, eten, drinken en slapen. Punt.
Er is niets spannends gebeurd op de tocht. Geen grote aha-momenten. Geen levens veranderende ontmoetingen. Ik ben niet verdwaald. En hoefde ook niet onder een brug te slapen. Ik ontmoette gewoon een paar sympathieke mensen. Een aantal wandelaars, oude dametjes met haar op hun kin, wat gepensioneerd Engelsen en een gelovige hippie die mijn voeten kuste. Dat laatste gebeurt niet elke dag trouwens en was dus toch best bijzonder. Verder dronk ik gewoon koffie in de ochtend in het café. At ik gewoon lekkere borden kip met friet. Het bleef droog (wat wel een klein wonder was)! Ik stonk naar zweet (minder wonderbaarlijk). Ik genoot van de natuur. Had elke ochtend spierpijn. En dat was het wel zo’n beetje.
Gewoon dus. Leuk!
Wat wil een mens nog meer? Nouja, er staat nog wel wat op mijn wensen lijstje natuurlijk maar voor wat het was, was het helemaal 100% prima fantastisch. En hoe bijzonder is dat? Gewoon helemaal content en in het nu zijn met wat er is en niet is.
Best wel bijzonder.
Liefs uit Portugal,
Stephanie
Ps: Er komt een dag waarop ik je uitnodig met mij mee te wandelen! Een week lang terug naar de eenvoud. Natuur. Verstillen. Je eigen innerlijke stem weer horen. Je essentie voelen. Zijn. Gewoon. Dat. Lijkt dat je leuk? Laat dan hieronder alvast iets van je horen, dat vind ik leuk om te lezen.
De meest iconische bezienswaardigheid in Lissabon waar de meeste mensen Lissabon mee associëren zijn de gele trammetjes. Dezen staan op de nationale monumentenlijst van Portugal. Maar er zijn nog veel meer, minder bekende, nationale monumenten die een bezoekje waard zijn. Hier volgen de mooiste bezienswaardigheden in Lissabon.
Ten slotte wil ik nog even kwijt dat je al deze monumenten echt niet perse van binnen en buiten hoeft te bekijken wil je een heerlijk weekend Lissabon hebben. Het nadeel van deze plekken is dat ze vaak enorm druk bezocht worden en er vaak wachtrijen staan. Tijdens een stadstour overleg ik altijd graag even welke dingen wel en niet de moeite waard zijn voor jullie. Dat is altijd weer verschillend per persoon.
Mocht je je stedentrip willen beginnen met een wandeling met mij, email mij dan even of stuur een bericht via de contact pagina.
Warme groet,
Stephanie
Oprichtster en gids bij Thuis in Lissabon: luistergidsen, hotels, tips & tours voor mensen die niet graag de toerist uithangen maar wel graag het beste van Lissabon willen zien.
Foto: Daphne van Leuken Fotografie
Gelukkig heb ik een hondenfluisteraar in mijn vriendenkring, anders was het helemaal mis gegaan. Haha. Nee, grapje. Wij hebben hier onlangs echt de hoofdprijs in de hondenloterij gewonnen. Misschien moet ik niet te vroeg juichen, Tommie – want zo heet ‘ie – is hier nu sinds een maand dus wellicht ontpopt hij zich nog tot een rebel die zijn eigen krachten niet kent maar tot dusver kan ik zeggen: Tommy is de grootste kleine schattebout die een vrouw en twee kinderen zich kunnen wensen!
Een aantal jaar geleden begon ik voor het eerst te fantaseren over een hond. Weet je, het is toch gewoon fijn een maatje te hebben. Iemand die altijd blij is wanneer je thuis komt. Iemand die thuis is wanneer je zelf weg bent. Iemand om mee uit wandelen te nemen. Om tegen te praten. Dat ik dit gezelschap wellicht in een man zou vinden – die zou ik namelijk ook heus leuk mee uit wandelen nemen – sluit ik tot op de dag van vandaag nog niet uit. Maar eerlijk is eerlijk. Terwijl mijn leeftijd toeneemt, neemt mijn hoop op een man af. Een hond dus.
Die staat inmiddels te boek als terror Theo. De eerste dag dat hij bij ons proefdraaien was, at Theo het touwtje op van de ochtendjas van Rúben. Terwijl hij toch echt gewoon zijn brokken had gekregen. Dat had hij dus niet moeten doen! Rúben was in tranen, wat dat was juist zijn lievelings touwtje. Bruno was vervolgens als de dood dat zijn touwtje of erger nog, zijn knuffels, het volgende slachtoffer zouden worden. Kortom, Theo kon niet blijven.
Gelukkig heb ik voor Theo een fijn ander huisje kunnen vinden waar hij goed opgevoed wordt en geliefd is. Wij waren daarna wel even afgekickt van het idee van de hond. Maar toch, na een jaar begon het weer te kriebelen. Wat als…?
Op internet worden er genoeg honden aangeboden. Er zijn trouwens ook opvallend veel Nederlandse vrouwen die Portugese honden opvangen en redden. Ze sturen ze zelfs voor je op naar Nederland als je wilt. Helaas krijg ik bij het merendeel van deze dierenvrienden enorm de kriebels omdat het voelt alsof dat honden redden vooral een soort ego dingetje is. Maar goed, dat is mijn impressie.
Een belletje gedaan naar het asiel en diezelfde middag gingen we kijken. Niet wetende dat we hem ook gelijk mee naar huis konden nemen! Gratis en voor niets! Tommy was namelijk opgevangen door een asiel van de gemeente. Dus die zijn al lang blij wanneer je een hond daar weg haalt en een thuis geeft. Daar zaten we dan, opeens met een hond. Eenmaal thuis als eerste naar de winkel gegaan voor een eet/drink bakje, eten, snoepjes en een lekker warm kleedje. Tommy blij. Kinderen blij. Ik blij. Zelfs opa en oma blij!
Welkom thuis. Thuis bij ons. Je bent nu al een anti-stress device to the max! Zonder dat je daarvoor iets speciaal hoeft te doen. Gewoon lekker hond blijven. Doen wij ons best om gewoon lekker mens te blijven.
Laatste reacties